توبه، موهبتی بزرگ...

هفتمین شماره‌ ی ماهنامه‌ "مثبت+دانش آموز" در قالب ویژه نامه ماه مبارک رمضان منتشر شد...

از تکبر گفته ایم و اینکه با آن چه کنیم. سری به کوفه زده ایم و اینکه چرا برخی از مردم آن شهر، امام علی[علیه السلام] را دوست نداشتند. نردبانی به آسمان و بابای بنده ها از دیگر بخش‌های این شماره است.
نسخه‌ی PDF نشریه در یک نسخه‌ی A4 جهت مطالعه بر روی وب "پایگاه اسلامی دانش آموزی سادات" قرار گرفته و عموم مخاطبان مثبت دانش آموز می‌توانند آن را در مساجد، مدارس، انجمن ها، حوزه های بسیج و هیأت های مذهبی دانش آموزی سراسر کشور چاپ و توزیع کنند.

نسخه مطالعه (اندازه A4)

نسخه چـــــاپ (اندازه A3)

:: ارسال نظرات، انتقادات و پیشنهادات:sadatstu@gmail.com

آدمیزاد موجودِ زرنگی است، می داند اگر قیافه بگیرد هیچ کس او را تحویل نخواهد گرفت.
لذا در ظاهر تواضع می کند و برای کسی قیافه نمی گیرد ولی در واقع قلبش پر از تکبّر است. افرادی که قلبشان پر از تکبّر است، ولی به ظاهر افرادِ مهربان و بعضاً متواضعی هستند را باید از طریق نپذیرفتن حق شناخت.

امام صادق (علیه السلام) می فرمایند:
« به درستی که تکبّر چیزی نیست جز انکار کردن حق.»

اینکه مؤمنان باید از کافران متنفر باشند به دلیل همین رذیله است، نه به دلیل نادانی کافران. وقتی ما بدانیم دین به کافران عرضه شده و دلایل منطقی آن بیان شده است، ولی آنها نمی پذیرند، از تکبّر آنها در برابر حق مطلع می شویم؛ و طبیعی است که قلب انسان از چنین افرادی متنفر باشد.
بین سختی کشیدن و تکبّر چه رابطه ای وجود دارد؟
سختی کشیدن چگونه تکبّر را از بین می برد؟
سختی ها موجب می شود انسان ناتوانی خود را درک کند و با همه ی دارایی ها و توانایی هایش، نیاز خود را به دیگران و به ویژه نیاز خود را به خداوند متعال بیشتر در یابد. و از همین ناحیه تکبّر زائل می گردد.
از طرفی می توان گفت، سختی کشیدن به طور واقعی انسان را رشد می دهد و باعث می شود حقیقتاً روح انسان بزرگ شود، لذا دیگر انسان نیازی به تکبر نخواهد داشت.
کسی که حقیقتاً بزرگ باشد، دیگر قیافه نمی گیرد، شاخ و شانه نمی کشد و برای بزرگ شدن دیگران را تحقیر نمی کند.

تکبّر مثل بیماری سرطان ممکن است به هرجایی از وجود انسان سرایت کند و خطرناک ترین جایی که ممکن است سرایت کند در قدرت فهم و عقل انسان است. اگر تکبّر به عقل و فهم انسان بزند، دیگر راه نجاتی برای انسان نیست یا لااقل خیلی بعید است که امیدی به نجات او باشد.

امام باقر (علیه السلام) در مورد اثر تکبّر در عقل می فرمایند:
« در قلب هرکسی مقداری کبر داخل شود،
به همان اندازه از عقلش کاسته می شود،
چه زیاد باشد چه کم.»

حداقل اثر تکبّر این است که امکان تعلیم را از بین می برد. آدم متکبّر که چیزی یاد نمی گیرد. یادگیری استعدادی است که نیازمند تواضع است.

به همین دلیل است که امیرالمومنین (علیه السلام) یادگیری را برای متکبّر منتفی می داند:

« لَا یَتَعَلَّمُ مَنْ یَتَکَبَّرُ »

مهم ترین آموزه ای که پدران و مادران و همه ی مراکز تعلیم و تربیت می توانند برای رشد راندمان علمی بچه ها به کار بگیرند، آموزش تواضع و دوری از تکبّر به آنهاست؛ چرا که تکبّر مهمترین عاملِ نفهمیدن و کج فهمیدن است.

چه خوب است معلّمین، در پیچ و خم تعلیم و تربیت، بیش از همه ی تعالیم به این بپردازند که در دل دانش آموز چیزی از تکبّر باقی نماند. و چه خوب است که در حوزه و دانشگاه هم به خطر تکبّر، به عنوان مهم ترین عامل ایجاد رکود علمی، بیشتر توجه شود. کسی که متکبر باشد، نمی فهمد و یا حاضر نیست متوجه اشتباه خودش بشود و رای خودش را تغییر دهد.