آداب و عادات (24):
ـ مراقبت نسبت به گناه و رفتارهای ناشایست و ترک بسیاری از محرّمات به احترام عزای امام حسین «علیه السلام» (نقل های مختلف از ترک مشروبات الکی، طی ده روز اول محرم و دور شدن از سقاخانه در زمان طهارت نداشتن، تا امتناع روزنامه های ایرانیان مهاجر در کانادا، از چاپ آگهی ثابت یک کاباره در روز عاشورا)
ـ مراقبت های اخلاقی عمومی و تلاش برای تغییر رفتار شخصی، به احترام فضای معنوی ایام عزاداری.

آداب و عادات (23):
ـ شروع نکردن به کارهای مهم یا خرید و فروش مِلک و خودرو یا اقدام نکردن به ازدواج یا ترک شغل و تجارت در این ایام، مخصوصاً روز عاشورا، با عقیده به این که چنین اموری در این روز یُمن و برکت ندارد.

آداب و عادات (22):
ـ زیارت از راه دور، معمولا با زیارت عاشورا یا زیارت وارث، برای کسانی که موقعیت زیارت حضوری کربلا را ندارند. این عادت برای بعضی در تمام روز های سال تکرار می شود و بعضی در ایام محرم و دهه ی اول، بدان می پردازند و برخی در روز عاشورا، زیارت عاشورا را با صد لعن و صد سلام قرائت می کنند.
ـ زیارت امام زاده ها و مزار اولیای خدا توسط کسانی که امکان حضور در کربلا را درایام محرم ندارند.
ـ زیارت مرقد شریف امام حسین «علیه السلام» و حضرت عباس در دهه اول محرم و اربعین.

آداب و عادات (21):
ـ نام گذاری نوزاد متولد شده در این ایام، به نام هایی همچون حسین، عباس، زینب، عبدالحسین و غلام عباس.

آداب و عادات (20):
ـ احترام به عزاداران امام حسین «علیه السلام» (نمونه اش جفت کردن کفش برای میهمانان هیأت ها و عقیده بسیاری به تقدس این کار.)
ـ خدمت کردن در مجالس عزاداری
ـ احترام به روضه خوان و مداح و منبری مجلس عزا و احترام به وسایل مجالس مانند منبر عزای امام حسین (در اصفهان کسی است که نقل می کند در جوانی، شبی از مجلس شراب بر می گردد و با دیدن منبری مجلس عاشورا، به یاد می آورد ایام محرم است. به زور منبری را مجبور می کند در کوچه برایش روضه بخواند و هنگامی که آن شخص، نبودن منبر را بهانه می کند، جوان بر زمین زانو می زند و از منبری میخواهد بر روی او بنشیند. آن روحانی میگوید من روضه می خواندم و او در زیر من می گریست و همان شب خواب دیدم که در قیامت او را منبر امام حسین «علیه السلام» خطاب می کنند.)

آداب و عادات (19):
ـ سینه زنی، مهم ترین و ساده ترین شکل اظهار سوگواری و عزاداری بر مصیبت کربلاست که گاه، کودکان از خردسالی فرا می گیرند و با لحن و ریتم مناسب آن، دست ها را بر سینه می زنند.
ـ برپایی مجالس حتی در حد کم و مجالس مختصر (به نقل از یک دیپلمات ایرانی که در محل مأموریت او هیچ کس مسلمان شیعه نبوده است و ناچار، پارچه ای مشکی پیدا می کند و به دیوار می زند و همسر و فرزندش را به زیر آن می نشاند و خود به ذکر حسین حسین می پردازد.)
ـ بسیاری از مجالس خانگی در این ایام برپا می شود و جایگاه بسیار مهمی در ترویج فرهنگ دینی دارد (نقل است از یک مسافر تاکسی که در نوجوانی، گاه به گاه به گناه و مصرف مشروبات الکلی مبتلا می شدم و چون در منزل روضه ی ماهانه داشتیم و خجالت میکشیدم با آن حال در مجلس حاضر شوم، به پشت بام می رفتم و از آنجا می گریستم و توبه می کردم.)
همچنین، بسیاری از مجالس هفتگی و دهگی و ماهانه با شور و حال محرم شکل میگیرد و ادامه می یابد.
ـ راه اندازی هیآت های کودکان و نوجوانان با ویژگی های خاص (معمولاً تمرین مشارکت اجتماعی و برعهده گرفتن نقش هایی مانند مدیریت هیأت، مداحی و پذیرایی) و راه اندازی دسته های سینه زنی و زنجیر زنی.
ـ جمع آوری تبرّعات و کمک های مالی از علاقه مندان، برای برپایی مجالس عزا (معمولاً این کار برای مجالس نوجوانان و با چاپ و تقدیم قبض های دریافت کمک های مردمی در محله یا مجتمع مسکونی و خانواده های بزرگ صورت میگیرد.)
ـ نذر کردن به منظور برپایی مجلس یا نذر خاص برای قرائت روضه یا حتی قرائت مصیبت مشخص، مثل نذر برای روضه ی وداع امام با حضرت زینب «علیه السلام» یا ...

آداب و عادات (18):
ـ تلاش برای گریاندن دیگران با ذکر مصیبت و یادآوری فاجعه ی کربلا (باور به اهمیت ثواب این عمل و فضیلت بسیار آن.)
ـ گریستن (اشک بر مصیبت کربلا، حتی به اندازه ی بال مگس، آمرزنده ی گناهان است.)
ـ تظاهر به گریه در مجالس سوگواری و حفظ ظاهر، با قرار دادن دست بر روی پیشانی و سر به زیر انداختن یا ادای گریه در آوردن، به جای بی اعتنایی و رفتار نامناسب (در احترام به فضای عمومی مجلس، زمانی که شخص گریه نمی کند و احساس گریه و اشک ندارد.)

آداب و عادات (17):
ـ سلام دادن بعد از نماز به سمت کربلا و حرم مطهر سیدالشهدا «علیه السلام» با قرار دادن دست راست بر روی سینه، به نشانه ی احترام (در لبنان عادت دارند دست راست را بالا می آورند و کف دست را رو به جهت قبله می گیرند که نوعی تجدید عهد و پیمان و نمایش نظامی و رسمی را تداعی می کند.)
ـ سجده بر تربت امام حسین «علیه السلام» و ذکر گفتن با تسبیح تربت (استفاده از تربت منحصر به نماز نیست، بسیاری افراد تربت را به تبرّک، همیشه با خود حمل می کنند، کام نوزاد را با آن می گشایند و زیر صورت میت می گذارند.)