آداب و عادات (19):
ـ سینه زنی، مهم ترین و ساده ترین شکل اظهار سوگواری و عزاداری بر مصیبت کربلاست که گاه، کودکان از خردسالی فرا می گیرند و با لحن و ریتم مناسب آن، دست ها را بر سینه می زنند.
ـ برپایی مجالس حتی در حد کم و مجالس مختصر (به نقل از یک دیپلمات ایرانی که در محل مأموریت او هیچ کس مسلمان شیعه نبوده است و ناچار، پارچه ای مشکی پیدا می کند و به دیوار می زند و همسر و فرزندش را به زیر آن می نشاند و خود به ذکر حسین حسین می پردازد.)
ـ بسیاری از مجالس خانگی در این ایام برپا می شود و جایگاه بسیار مهمی در ترویج فرهنگ دینی دارد (نقل است از یک مسافر تاکسی که در نوجوانی، گاه به گاه به گناه و مصرف مشروبات الکلی مبتلا می شدم و چون در منزل روضه ی ماهانه داشتیم و خجالت میکشیدم با آن حال در مجلس حاضر شوم، به پشت بام می رفتم و از آنجا می گریستم و توبه می کردم.)
همچنین، بسیاری از مجالس هفتگی و دهگی و ماهانه با شور و حال محرم شکل میگیرد و ادامه می یابد.
ـ راه اندازی هیآت های کودکان و نوجوانان با ویژگی های خاص (معمولاً تمرین مشارکت اجتماعی و برعهده گرفتن نقش هایی مانند مدیریت هیأت، مداحی و پذیرایی) و راه اندازی دسته های سینه زنی و زنجیر زنی.
ـ جمع آوری تبرّعات و کمک های مالی از علاقه مندان، برای برپایی مجالس عزا (معمولاً این کار برای مجالس نوجوانان و با چاپ و تقدیم قبض های دریافت کمک های مردمی در محله یا مجتمع مسکونی و خانواده های بزرگ صورت میگیرد.)
ـ نذر کردن به منظور برپایی مجلس یا نذر خاص برای قرائت روضه یا حتی قرائت مصیبت مشخص، مثل نذر برای روضه ی وداع امام با حضرت زینب «علیه السلام» یا ...