[حجت الاسلام پناهیان:]
ما با گناه روح و قلب خود را خراب کرده‌ایم،
به حدی که دیگر عجائب عالم را نمی‌بینیم،
صدای تسبیح فرشتگان را نمی‌شنویم،
عاشقانه از دوری خدا اشک نمی‌ریزیم
و با غیر خدا سرگرم می‌شویم و ...

گناه، حجاب است و تار و پودهای پرده حجاب، خودبینی است كه هیچ حجابی بدتر از آن نیست.

امام موسی کاظم (علیه السلام) می فرمایند:
بین خدای سبحان و خلق او غیر از خود خلق، حجاب دیگری نیست. خداوند بدون حجاب پوشیده و بدون ساتر، مستور و پنهان است.

اگر حجابی در میان است، همان خودبینی خلق است و اگر پرده‏ای آویخته باشد، همان غرور مخلوق است وگرنه آن پری روی، پرده‏ای ندارد؛ میان عاشق و معشوق هیچ حایل نیست تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز انسان هر اندازه كه در تار و پود خود بینی واقع شود، از خدا بینی محروم است و با انبیای الهی نیز شهود و حضوری ندارد و از ره‏آورد آنان و از سخنان وحی به اندازه خودبینی خود محروم خواهد بود.

اگر انسان سخن رسول الله را نمی ‏شنود و قرآن را نمی‏فهمد باید بداند كه در حجاب گناه است و میزان نفهمیدنش به مقدار حجابش بستگی ‏دارد. هر چه بیشتر در دنیا و گناهان خود غوطه‏ ور باشد، به همان اندازه از فهم قرآن محجوب است و هر اندازه از شهوت حیوانی لذت می‏برد، از لذّت قرآنی محروم می‏ شود؛ زیرا فرمود:

فَلَمَّا زَاغُوا أَزَاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ | سوره صف آیه 5

ثُمَّ انصَرَفُواْ صَرَفَ اللّهُ قُلُوبَهُم | سوره توبه آیه 127

بنابراین، قرآن در حجاب نیست و پرده ‏ای ندارد، ابهامی ندارد كه دیگران آیاتش را نفهمند، بلكه كافران و دنیا طلبانند كه در حجاب خودبینی گرفتارند و به همین جهت، نمی ‏توانند بیرون از خود را بفهمند و هر چه را كه با خودبینی و دنیاطلبی و لذّت ‏گرایی آنان نسازد، نمی ‏توانند آن را بفهمند. خدای سبحان درباره محرومان از تدبّر در قرآن می ‏فرماید:

أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا | سوره محمد آیه 24

یعنی چرا اینها درباره قرآن تدبّر نمی‏كنند. مگر بر قلوب آنان قفل های دل، زده شده است؟
معلوم می ‏شود دل هم قفل دارد و اگر دلی قفل شد، همانند چشم ای كه بسته باشد، نه توانایی دیدن نور را دارد و نه می‏تواند در پرتو آن نور چیزهای دیگر را ببیند. قرآن كریم برای فهم آیات خود، قلب باز و صدر مشروح را لازم می‏داند.

فَمَن يُرِدِ اللّهُ أَن يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلإِسْلاَمِ | سوره انعام آیه 125

زیرا در متن قرآن پیچیدگی و ابهام نیست اگر مشكلی هست از ناحیه قابل یعنی قلب انسانهاست كه قفل و مانع دارد. خدای سبحان به رسول خود می‏فرماید به اینان بگو اگرچه من از جنبه نبوّتْ قرآن را دریافت كرده‏ ام، ولی در تلاوت و تفهیم كردن آن، از راه بحث و استدلال و تعقل و برهان و بیّنه با شما سخن می‏ گویم و اگر شما فطرت خود را دفن نكرده باشید و در گناهان غوطه ‏ور نشده باشید، می‏توانید با ایمان و عمل صالح، آیات الهی را به روشنی دریابید.

قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ
إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا
صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا | سوره کهف آیه 110

بگو من هم مثل شما بشرى هستم و[لى] به من وحى مى‏شود
كه خداى شما خدايى يگانه است پس هر كس به لقاى پروردگار خود
اميد دارد بايد به كار شايسته بپردازد و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نسازد.

وقتی قدم می زد تنها بود. حوصله اش سر می رفت.
100 تومان داد و یک بسه آدامس خرید. تمامی پیاده رو را سرگرم بود.

وقت اضافی که از حد گذشت تنهایی از حدی بالاتر می زد. حوصله اش هم سر می رفت.
100000 تومان داد و چه سیستمی که نخرید. به همین راحتی به تمام دنیا وصل شد.

این و آن را که باهم دید فکر کرد خیلی تنها مانده. دیگر حوصله اش سر رفته بود.
100000000 تومان داد و مقدماتش را خرید. نیمه ی گمشده اش را پیدا کرد.

حالا که دیگر خیالش از همه جا راحت شده بود، روی مبل لم داد و با کنترل، تلویزیون را روشن کرد:
«همراه اول، هیچ کس تنها نیست.»
تلویزیون را خاموش کرد. همه حرف از اول همین بود.

همراه اصلی که نباشد، همیشه تنها هستی.
یَا أَنِیسَ مَنْ لا أَنِیسَ لَهُ
ای همدم آنکه نیست همدمی برایش

:: قسمتی از سخنراتی استاد پناهیان
دین برای زندگی خیلی احترام قائل است و زندگی باید نزد ما هم محترم باشد. بعضی از اجزاء زندگی هست که خداوند آن‌قدر در دین به آن اجزاء احترام گذاشته است که به‌خاطرش آدابی را مطرح کرده است.

مثلاً برای غذا خوردن، کلی آداب بیان شده است. اگر غذا خوردن برای کسی محترم باشد، آداب غذا خوردن را رعایت می‌کند و قبل از غذا «بسم الله» می‌گوید.
تو لحظه‌ای که داری غذا می‌خوری، این غذا دارد در وجود تو به تکامل می‌رسد؛ لذا این گوشت یا این گیاهی که توسط تو خورده می‌شود،
خوشحال است که یک آدم دارد او را مصرف می‌کند، خوشحال است که دارد فدای تو می‌شود.

مثلاً آن گوسفندی که گوشتش را آبگوشت کرده‌ای و داری می‌خوری، کمال اش به این بوده که تو آن را بخوری و در زندگی تو مصرف شود. وقتی که تو این قدر زندگی خودت را در کائنات محترم دیدی، «بسم الله» هم می‌گویی و آدابش را رعایت می‌کنی.

چرا ما در زندگی آداب رعایت نمی‌کنیم؟ چون زندگی خودمان را زیاد محترم نمی‌دانیم.