وقتی قدم می زد تنها بود. حوصله اش سر می رفت.
100 تومان داد و یک بسه آدامس خرید. تمامی پیاده رو را سرگرم بود.

وقت اضافی که از حد گذشت تنهایی از حدی بالاتر می زد. حوصله اش هم سر می رفت.
100000 تومان داد و چه سیستمی که نخرید. به همین راحتی به تمام دنیا وصل شد.

این و آن را که باهم دید فکر کرد خیلی تنها مانده. دیگر حوصله اش سر رفته بود.
100000000 تومان داد و مقدماتش را خرید. نیمه ی گمشده اش را پیدا کرد.

حالا که دیگر خیالش از همه جا راحت شده بود، روی مبل لم داد و با کنترل، تلویزیون را روشن کرد:
«همراه اول، هیچ کس تنها نیست.»
تلویزیون را خاموش کرد. همه حرف از اول همین بود.

همراه اصلی که نباشد، همیشه تنها هستی.
یَا أَنِیسَ مَنْ لا أَنِیسَ لَهُ
ای همدم آنکه نیست همدمی برایش