پوشاک (11):
ـ استفاده نکردن از رنگ های شاد در لباس و پوشش (استفاده از رنگ های تیره در مانتوی خانم ها)
ـ گاه دیده شده است خانم هایی که معمولا چادر نمی پوشند، در این ایام و برای حضور در مجالس عزاداری، از چادر استفاده می کنند.
ـ لباس عربی به تن کودکان و شیر خواران کردن به نیت بیمه کردن آنان (اشاره به حضرت علی اصغر «علیه السلام») و حاضر کردن آنان در مراسم عزاداری با این لباس و تزیینات همراه آن (چیزی شبیه درست کردن گهواره یا حاضر کردن عروسک در اشاره به حضرت رقیه «علیه السلام»)
 تفهیم این مفهوم به کودکان به نقل از کسی که میگفت مادرم شام غریبان همه ی بالش هارا جمع میکرد و چند پاره آجر می آورد و میگفت امشب هرکسی میخواهد بخوابد، روی آجر ها سر بگذارد، امشب شبی است که بچه های پیغمبر در بیابان آواره اند و به این ترتیب، این حس را تا پایان عمر در ما زنده نگه میداشت و نقل دیگری که من هنوز گریه ها و بر سر زدن پدرم را فراموش نکرده ام که مرا در خردسالی، به آغوش می گرفت و به مجلس عزاداری می برد و نیز از این دست است شیر دادن مادران به نوزادان در مجالس سوگواری، در حالیکه های های می گریند ( مادرم از مهر علی شیر داد، بر دهنم نام محمد نهاد.)

پوشاک (10):
ـ خاک و گل بر سر و شانه مالیدن در روز عاشورا، به نشانه ی نهایت سوگواری.
ـ کفن پوشیدن به معنای فدایی بودن (بأبی انت و أمی ...) در عزاداری.
ـ در آوردن کفش و جوراب و عزاداری با پای برهنه در ظهر عاشورا (نقل از مرحوم کاشف الغطا که در پاسخ به پرسش دیگران فرموده بود که من امام زمان را به این صورت مشاهده کردم.)
ـ با پای پیاده به زیارت کربلا رفتن، با پای برهنه به حرم داخل شدن.
ـ نتراشیدن ریش در ایام عزا.

پوشاک (9):
ـ استفاده از مُچ بند در هنگام عزاداری به عنوان یک نماد با همان کارکرد پیشانی بند، گاه حتی مسی با حکاکی شعار های مذهبی و گاه بدون شعار و گاه استفاده در طی ایام سال، نظیر یک نوار پارچه ای سبز در مچ دست که نماد کودکان و نوجوانان شیعه ی لبنانی است.
ـ در انگشت کردن انگشتر عقیق با حکاکی نام اباعبدالله «علیه السلام» یا عبارات خاص این ایام مانند «یاحسین» و ...
ـ نصب بج سینه با نشان ها و نمادهایی مثل پنجه (اشاره به کف دست و انگشتان حضرت اباالفضل) یا عبارات «یاحسین» و ... (معمولا طلایی و نقره ای) روی سینه یا یقه ی کت و پالتو.

پوشاک (8):
ـ در ایام عزا، بسیاری از جوانان تمایل بیشتری نسبت به سایر ایام سال به انداختن چفیه به گردن نشان می دهند.
ـ بسیاری تسبیح تُربت به گردن می اندازند یا پلاک های سربازی با حکاکی «یاحسین»، «یازینب»، «یااباالفضل» و ...(که مانند چفیه و پیشانی بند نوعی نماد دفاع مقدس هم هست.)

پوشاک (7):
ـ انداختن شال عزا به گردن (معمولا مشکی و برای سادات، سبز رنگ.)
ـ استفاده از پیشانی بند در هنگام عزاداری (با شعار هایی مانند «لبیک یا حسین»، «یا اباالفضل»، «یا سیدالشهدا»)، گاه فقط یک نوار پارچه ای سیاه یا سبز بدون نوشته است.

پوشاک (6):
ـ استفاده از لباس مشکی (لباس عزا) که گاه شکل های خاصی هم دارند؛
مثلا بلندتر از پیراهن های معمول است با آستین بدون دکمه و بدون یقه و گاه با پشت باز برای زنجیر زنی.
بسیاری به قداست این لباس عقیده دارند.
(وصیت مرحوم آیت الله مرعشی نجفی برای دفن پیراهن عزا با جنازه ایشان در قبر.)

خوردن و آشامیدن (5):
ـ خود داری از خرید و مصرف شیرینی و آجیل در ماه محرم (به عنوان نماد اظهار شادی و سرور) مخصوصا در شب های تاسوعا و عاشورا
ـ پذیرایی با نان شیرینی های خاصی که کمتر شیرین هستند و با مجالس جشن مناسبت ندارند، مانند کیک یزدی یا شیرینی سپهسالاری (در مناطقی مانند جنوب لبنان، کعک عباس - کیک و نان شیرینی حضرت عباس «علیه السلام») دارند.
ـ پذیرایی با ساندویچ های خانگی نان و پنیر و سبزی (معمولاً با نان سنگک) که بسیاری به عنوان تبرک با خود می برند.